Piet Buddingh'

Friday, December 04, 2009

Een 'In Memoriam anno 2-12-2009'

Een 'In Memoriam anno 2-12-2009'


'Op zeeen van tijd heb ik gevaren
vaar en zal ik varen.
Van alle eeuwen ben ik,
breng leven naar nieuwe haven
over vlakke en huizenhoge banen

In deze en volgende eeuwen
vaar ik, zal ik varen.

Beladen met zin en waanzin,
liefde en haat,
macht en onmacht
vaar ik, zal ik varen.
Op kosmisch kompas
zal ik varen'.


Uit de nieuwjaarskaart voor het jaar 2000 door Aris Buddingh'







Wellicht is dit gedicht, dit taalbouwsel van mijn broer poly- interpretabel: bedoelt hij het persoonlijk, op zichzelf betrokken, dan zit er een element van kosmische zelfvergroting in verscholen, kenmerkend voor het romantische in deze door de technologie en Aufklarung bepaalde tijd.
Zelf houd ik het op een weergave van een modern levensgevoel, eigen aan de mens van deze tijd, die zich bewust is van de nietigheid van het bestaan op een planeet in een oneindig en tijdloos universum, met name bij de wisseling van een voorbij millennium en de aanvang van een nieuw, onbekend millennium. Ik zie er een metafoor in voor de aarde, die als opvarende, komende uit een onkenbaar verleden en onderweg naar een even onbekende toekomst op een kosmisch kompas zijn reisroute uitzet; we zouden er ons zelf in kunnen herkennen.


Als wij Aris bij zijn overlijden gedenken, dan zie ik hem allereerst als echtgenoot van Elly, als vader van Iris en Wessel en als schoonvader van beider partners.


Daarnaast denk ik aan hem als lid van het gezin in Waalwijk.
Wat mij daarbij is bijgebleven, is de wijze waarop Aris op het orgel, maar ook daarna in andere situaties op een piano zo uit de losse hand kon improviseren en spelen, puur op zijn gevoel voor het ritme, iets wat mij nooit gelukt is.
Dat creatieve vermogen herkende ik later toen wij samen na de militaire diensttijd van ons beiden, hij in Nederland, ik zelf na terugkeer uit Indonesie als Indie- veteraan, een fietstocht door de Ardennen maakten in de manier waarop hij kon tekenen: in zijn schetsboek maakte hij met een paar vlotte lijnen ineens het silhouet van een kasteel op de rotsen zichtbaar.

Die creatieve kant van zijn persoonlijkheid kon hij wetenschappelijk uitbouwen door zijn studie architectuur in Delft; architectuur wordt niet toevallig gedefinieerd als een vormgeving van toegepaste kunst; hij heeft dan ook vanzelfsprekend zijn eigen huis ontworpen, eerst in 's- Gravenzande en later in Belgie. Die gevoeligheid voor het kunstzinnige, ook in het talige aanwezig, komt bij meer Buddingh's voor: ik herken het in onze eigen kinderen.
Aris heeft deze kant van zijn persoonlijkheid jarenlang systematisch, gestructureerd, ook proberen vorm te geven in zijn zelf ontworpen nieuwsjaarwensen met een in taal weergegeven impressie/ inval van dat moment. Anneke en ik hebben die allemaal de jaren door bewaard.
Daarnaast schreef hij recensies over kunstboeken voor LIRA en in een tijdschrift verslagen over bezoeken aan belangwekkende exposities in den lande, waarbij ik een aantal keren Elly en Aris vergezelde.

Maar heel opvallend voor mij was toch wel de explosie aan creativiteit die hij vorm gaf, eerst in zijn aquarellen in 's- Gravenzande, maar vooral later in Weelde in zijn post- actieve periode door zijn schilderijen, zijn keramiek en opnieuw zijn aquarellen; inderdaad: post- actief is hij nooit geweest. Ongelooflijk wat hij allemaal heeft gemaakt en op diverse tentoonstellingen heeft geexposeerd.
Naast zijn rol in het gezin,waarover Iris en Wessel al verteld hebben, zal hij voor mij vooral
blijven de artistieke figuur in zijn muzikale improvisatie- talent, zijn taalbouwsels, maar vooral niet in de laatste plaats door die explosie van scheppingsdrang in Weelde.

Afscheid nemen van overledenen doet, zeker voor de meest betrokkenen pijn, en ons medeleven gaat dan ook uit naar Elly en de kinderen. Maar als we denken aan het lijden, zeker in de laatste periode, dan zit er misschien...misschien toch een element van troostende waarheid verborgen in de woorden van de dichter Boutens, wanneer hij in een van zijn bundels als personificatie voor de dood de musicus, de fluitspeler opvoert, wiens muziek, en ik citeer:' door het verstilde leven boort', in het verstilde leven hoorbaar blijft.
Mogen de herinneringen aan Aris als een verre melodie in het verstilde leven van zijn nagelaten kunstwerken voor jullie als gezin en voor ons als familie- en vriendenkring blijven doorklinken, het werk waaraan hij op zo intensieve wijze vorm heeft gegeven.

Piet.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home