Piet Buddingh'

Thursday, January 09, 2014

Aanv. info. op 'Archief'









21-10-'06            Vera Janacopoulos
dec. 2006            Jan Luyken en de androgyne mens
jan. 2007             Een bijbelse druide; een herziening
dec. 2007          het ned. imp. en kolonialisme in Indonesische jeugdboeken (1)
    -                                                             idem                                                  (2)
mrt. 2008                                                    idem                                                  (4)
apr. 2008                                                    idem                                                  (6)
okt. 2008            Een geuzenvendel en de Indie-veteraan
nov.2008                                                     idem (zie nummering)                                                 (8)
jan.2009             Conclusie                                                                           (9)
mei.2009            'Leven en lot' van Grossman
juni2009             Mondiaal humanisme?
juli    '09             Een Waalwijks verleden in het heden?
aug. '09              De spreukendichter en het leven.
sept.'09              Als een mosterdzaadje
nov.'09              Eros en Thanatos in Antwerpen
dec.'09              Spelen- Spellen-Netwerken
mrt.'10              De ondergang van een rijk verleden
mei'10               Culturele zuilen
juni'10               Francois Haverschmidt in zijn tijd
sept.'10             Jona, een bijbelse novelle als metafoor
okt.'10              Grote tijdlijnen en persoonlijke momenten
nov.'10              Europa en de teloorgang van de Bildung
jan.'11               Een dienstreis
febr.'11             Een triptiek over v.m.N.N.-G
                        Grenssituaties
                        Een dienstreis
                         Mislukte pacificatie
                        
mei'11              N.a.v."De Passion"  van Gouda
juni'11              Wij schuilden onder ruisende moerbeibomen
okt.'11             'Bomen langs het tuinpad...'
dec.'11             Markante vrouwen in de Ned. lit.
jan.'12             Midden -Brabant en 400 jaar Reformatie
mei'13             Een nieuw denkraam                                                                                                                                      

Monday, January 06, 2014

Een horror circuit

Nooit te oud om te leren wat een horrorcircuit is...Toch is het belangrijk om je open te blijven stellen voor nieuwe ervaringen, hoe onaangenaam die ook kunnen zijn en op je persoonlijke leven kunnen ingrijpen. Daarbij is het belangrijk om steeds voor ogen te houden, dat niemand er bewust op uit is je schade te willen bezorgen, hoe hard bepaalde opmerkingen ook op je kunnen overkomen. Dit is mij overkomen, toen ik begin september hees werd en na vier weken door een arts werd doorgestuurd naar een k.n.o.- specialist in een nabij gelegen ziekenhuis. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik daarna een kijkje achter de schermen van de openbare verpleging: diep onder de indruk was ik van de talrijke deskundigen en verpleegkundigen, die daar hun specialistische werk deden, voor het oog verborgen van de nietsvermoedende mens buiten de wereld van het ziekenhuis. Na een week kreeg ik de uitslag van het onderzoek te horen: niet leuk om het maar eens in lekentermen te zeggen. Maar gelukkig hadden mijn echtgenote en ik ons op alles voorbereid; dus vanaf de eerste tekenen in een bepaalde richting hadden we tegen elkaar gezegd: onder geen voorwaarde paniek. (Daarvoor hadden we tezamen ook te veel meegemaakt in het toenmalige Hollandia- Binnen op v.m. Nieuw- Guinea; daar is in 1962 eenmaal een vuurgevecht geweest, al of niet serieus, maar wel pal bij ons voor de deur.) En daarmee begon een tocht langs de medische instanties, te weten een medisch centrum in de randstad met daarbij behorende geintegreerde lokaties elders. Anneke mocht doorlopend mee in de kamer, waar de resultaten van de onderzoeken besproken werden. Was tot nu toe de toon van de gesprekken tegemoet komend, zoals bij een intake- gesprek:"We richten ons op genezing", nu verhardde naar mijn mening de informatie; de eerste opmerkingen waren: "U weet, dat u een kwaadaardige kanker hebt?" Een er bij staande deskundige :"U krijgt in ieder geval geen chemo, want dan gaat u onmiddellijk dood". Die aanvullende opmerking heeft m.i. te maken met mijn leeftijd: 88 jaar. Achter beide medici stond een kringetje toehoorders; overigens geen probleem: ook aankomende specialisten moeten ervaring opdoen; een van mijn kleinzoons studeert medicijnen in Leuven. Volgens mij moeten die aankomende artsen toch enig medegevoel met mij en mijn vrouw hebben gehad; waarschijnlijk gaat men ervan uit, dat de patient een vage hoop koestert, dat het allemaal nog wel mee zal vallen.En als specialist moet je misschien wel hard zijn; anders kun je dit beroep niet blijven uitoefenen. In de volgende fase kwamen ook de bijwerkingen ter sprake, die bestraling tot gevolg kan hebben in de mondholte, zoals het verdwijnen van de smaak, ontstekingen in de mondholte en in het gelaat, aantasting van het gebit en misschien wel het volledig verwijderen van het strottenhoofd. Ongelooflijk, en dat allemaal in de maand december. Er moest ook een masker gemaakt worden om de ergste schade van bestraling te voorkomen. Terwijl ik op mijn beurt wachtte, begon een redelijk jonge mevrouw te huilen, omdat ze zolang moest wachten: tragisch,want de entourage moet uiterst deprimerend op haar overgekomen zijn en misschien had ze wel kinderen thuis. In ieder geval werd van mijn hoofd/ gezicht een masker gemaakt; eventueel zou ik na afloop van het geheel het masker indien gewenst mee mogen nemen naar huis; ik vroeg daar overigens zelf naar. Bij eerdere onderzoeken was wel gebleken, dat er nog geen uitzaaiingen waren: de lymfeklieren waren schoon evenals het bloed, dat dat laatste minder belangrijk was dan het lymfestelsel, hoewel dat aan de ernst van de situatie niets afdeed. Inmiddels begon het onderzoek langzamerhand onaangename trekjes te verkrijgen, want helemaal aan het begin was mij gezegd,dat ik nog kerngezond was en slank: geen gebruik van medicijnen en nog dagelijks naar buiten en thuis op de hometrainer:"Mijnheer, en dat allemaal op uw leeftijd". Dat laatste is natuurlijk een doorslaggevend gegeven om in de gaten te houden.Vervolgens moest ik nog naar de kaakchirurg voor nader onderzoek van mijn gebit; en daarna naar de mondhygieniste. Dat bezoek aan de kaakchirurg was op 23 december. En daarmee kwam het slotstuk van het circuit; "Mijnheer ,het spijt me, maar bij uw twee bruggen aan beide kanten van uw onderkaak zit een begin van een ontsteking en dat kan niet bij de bestraling; m.a.w. we moeten de beide bruggen doorzagen, de goede draagkies kunnen we dan polijsten en de kies met de beginnende ontsteking zullen we trekken. De betreffende chirurg heeft over twee uur tijd om die operatie uit te voeren en dan kunt u begin januari beginnen met bestralen." Nu had ik thuis al tegen mijn echtgenote gezegd, dat ik onder geen voorwaarde iets aan mijn gebit zou laten doen;  bovendien kreeg ik als 'troostprijs' te horen, dat ik mijn gebit goed onderhouden had. En dat vlak voor de kerstdagen en Oud en Nieuw: naar mijn bescheiden mening onvoorstelbaar. Maar we moesten ook nog naar de oncoloog; met deze specialist hebben we uitvoerig gepraat, ook over ons werk, bv. dat ik zelf afgestudeerd was  aan de V.U., dat we beiden nog hadden gewerkt aan de 'Universiteit Indonesia' in Jakarta, de staatsuniversiteit, nl. nederlands hadden gedoceerd; dat ik nog niet zo lang geleden een groot artikel had geschreven over een gedicht van Jan Engelman:"Vera Janakopoelos"( zie het digitale lit. ts 'Meander. klassieke gedichten'.nl.) en wat we te horen hadden gekregen. Ik heb gezegd, dat ik niet verder wil gaan en de behandeling wil stoppen. Op mijn vraag ,wat de mening van de oncoloog over dit voornemen was, was het antwoord:"Mijnheer, ik begrijp volledig uw mening en voornemen, maar ik kan daar geen mening over geven, u beslist zelf". M.i. een volstrekt correct standpunt. 
We zijn teruggegaan naar de kaakchirurgie en hebben daar medegedeeld, dat we niet doorgaan met de behandeling, maar dat we naar huis gaan en dus ook niet meer naar de mondhygieniste willen. Vervolgens zijn we nog in het (goede) restaurant gaan eten, want het was een lange dag en zijn met de taxi naar huis gegaan. Als afsluiting zijn we thuis nog opgebeld door de coordinerend specialist, die ons er op wees, dat er ook een behandeling mogelijk was, waarbij het gebit gespaard kon worden. Ik vertelde  toen nog, dat vanuit mijn omgeving geadviseerd was om een 'second opinion' aan te vragen in het UZA in Antwerpen; op de vraag wat ik daar dan had willen vragen, had ik geen antwoord; daar had ik zelfs nog niet over nagedacht; bovendien was ik dat helemaal niet van plan, alleen al vanwege de enorme afstand: veel te vermoeiend: zie de leeftijd. Bovendien zegde de coordinator toe, dat we tezijnertijd opgebeld zullen worden door een verpleegkundige voor de nazorg. Wij willen niemand, ik wil niemand onheus bejegenen, wij werden doorgaans uiterst welwillend en begrijpend te woord gestaan, we kregen volop tijd, maar we zijn niet meer op ons besluit teruggekomen. En de betreffende oncoloog zei op mijn opmerking, dat ik het gevoel had, dat ik geleidelijk naar een bepaalde situatie werd gemanipuleerd:"Ten onrechte, mijnheer, u wordt niet gemanipuleerd, maar bij elke nieuwe situatie krijgt u meer informatie, zodat u zelf een steeds duidelijker beeld krijgt van wat u te wachten staat". En zo is het. Maar nog steeds kan ik me niet aan de indruk onttrekken, dat er in de achtereenvolgende bezoeken een bepaalde climax zit om voor mij het dilemma te verduidelijken: doorgaan of stoppen. Ook dat zou een legitieme overweging zijn.
Tenslotte: opnieuw heb ik veel geleerd; dat de samenleving diepgaand verandert, dat de moderne mens zelf wil en moet beslissen, zij het wel op grond van goede informatie. Maar wat moet de mens van de 'verweesde samenleving'.?
Wat mijn kleinzoon uit Leuven eens tegen mij zei:"Opa, de medische wetenschap krijgt een sterke sociale inslag". En daarin heeft hij denk ik gelijk.

Wat is een horror-circuit?